Aynı şarkı

Otobüs büyük bir hastanenin önünden geçtiği için, tek koltuklara sıralanmış yaşlılardan birini gözüme kestirip yanında durdum. Herhalde hastanede inerdi; ben de otururdum onun yerine. Solumdaki kadın, biraz arkasında durmama rağmen kafasını çevirip bakıyordu bana. Nasıl da rahat bakıyordu. Ben rahatsız olduğumu göstermek için bile bakamadım ona. Hastaneye yaklaşıyorduk. Koltuktaki teyze kalksa bile yerine o kadın otururdu. Pek açıkgöz, belli. Ondan önce davranamazdım. Utanırdım, koltuk boş kalınca hemen oturmazdım. Zaten sıcak olurdu, onu da sevmezdim. Tanımadığım birinin kucağına oturur gibi.
Hastaneye geldik. Hastaneyi geçtik. Teyze inmedi. O kadın bana bakmaya devam ediyordu. İnen olursa o oturacaktı, biliyordum.
Bir sonraki durakta teyze indi. O kadın bana bir şey söyledi. Teyze inerken basmasın diye düşen şemsiyemi almaya karar vermiştim. Kulaklığı çıkaramadım ve o kadının söylediklerini duyamadım. Yüzüne bakınca gülümsediğini gördüm. Eline bakınca bana oturmam için koltuğu gösterdiğini gördüm.
Utandım. Oturmadım. Tek elle kılıfına sokmaya çalıştığım şemsiyeyi teklifsiz aldı elimden. Kılıfa sokup geri verdi gülümseyerek. Şaşırdım. Ona bakmadan teşekkür ettim.

Sorduklarında "her şey aynı" desem bile aynı olanın belirsizlik olduğunu anlatıyordum. Şimdi, aynı olanın gerçekten her şey olmasından çok korkuyorum. Bugün otobüste o kadın beni şaşırttı. Üç hafta işe gidince her şeyin kafamdaki gibi, göründüğü kadar olmasını bekledim. Çünkü, günümün mühim bir kısmını geçirdiğim yerde edindiğim tecrübeye göre herkes aynı.
Bu sebeple bugün işi astım. Aynı olmasın diye, aynı olacağını sanmayayım diye, yapabildiğimi bilmek için, oradakilerden nefret etmemek için astım.




*İlk hafta her sabah.