"emosun işte emooo"*

Önce, unutulabilecek her şey evde unutulmalıdır. İlk kuralı budur şaşkınlığın. O kadar ki iş görüşmesine elinizde bir "özgeçmiş" olmadan gidersiniz. Akbilinizdeki son parayla trene biner ve birden cüzdanınızı almadığını anlarsınız. Geri dönersiniz tabii. Başka ne yapacaksınız?

Bu yaşıma geldim, hala ben işleri geciktirdikçe zamanın daha yavaş ilerlediğini düşünüyorum. Hatta ilerlemeyeceğini ve olacakların asla gerçeğe dönüşmeyeceğini. Otobüs gelmese, diyordum; gidip o haberi almayacağım. Tren gelmese, dedim; insanlardan gidip bir şey istemek zorunda kalmayacağım. Bir şey derken işi kastediyorum.

Şarkıya eşlik etmek istiyorum. Bazı kadınlar yüzüme bakıyor gözlerini hiç ayırmadan. Anlamıyorum. Benden umudu kesip başkalarına bakıyorlar ve onları kaldırıp yerine oturuyorlar. Şimdi anlıyorum. Birinin bana bakması demek benden bir şey istemesi demek. Üstelik hiç çekinmeden. Hakkını elinden almışım gibi belki. Oturmasam bana bakmazdı öyle, diyorum. Onu bir şey istemekten, kendimi vermemekten kurtarırdım.

Şarkıya elbet eşlik ediyorum. Artık az kişi var hem trende. Converse ayakkabılarda, sadece internet sitesinden kendi ayakkabını yaptığında kullanılabilecek bir renk vardı. Çok güzeldi. Arkasına soyadımı yazdıracak kadar da ergen olduğuma göre yaptırmalıydım. O renkten başka birinde göreceğimi hiç düşünmezdim. Sanırım yirmi yaşında olan bu çocuğu ikinci kez görüyordum. Ayaklarımla tempo tutarken kıpırdayan dudaklarıma bakıp gülmüştü. Ben de ayakkabılarına bakıp güldüm. Yine de bir şey diyemedim.

Bir sürü insanla görüştüm. Aynı şeyleri söyledim hepsine. Yüzüme yapışıp kalan o sırıtma nasıl yordu beni bilseniz. Bir de hep tetikte olma. Ben alışık değilim buna. Çalışmaya alışık olmadığım kadar. Şimdi tedirgin bir merakla yarını bekliyorum. İlk iş günümde kaçabilecek olmam beni korkutuyor. Sanırım artık bir yerden başlamam gerekiyor.


* Kes ağlanmayı şikayetlerinden sonra bir de no drama pls isteği geldi. Başlık tam olarak beni anlatıyor.