Beni bile çekiyor bu dünya. Hatta Dünya. Ben ki içine düşüyorum her gün. Gözüm kamaşıyor, ağzım sulanıyor. İçim gidiyor dünyayı görünce sabahları gözümü açıp. Bu öten kuşlar, bu parıl parıl güneş hep benim için diyorum. Rüzgar esse başımı okşayan ele seviniyorum.
Sonra da tutup dünyanın kötülüğünden dem vuruyorum. Sorsalar ondan en uzak hep ben oluyorum. Annemin seyrettiği dizileri inkarı bile daha inandırıcı. Dünyanın hala beni sırtından atmamasına oturup biraz şaşmalı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder