Biraz serindi, kokarca da geçmişti zaten, zordu işte nefes almak

Sütümü içiyordum her gece olduğu gibi. Hiçbir şey hissetmeden, hiçbir tat almadan öylece duvara bakarak sütümü içiyordum. Sıkıldığımı fark ettim. Buna hakkım olmadığını düşünürken benden sıkılanlar var mıdır acaba, dedim. Mesela şu duvardaki çiçek resmi. Hep aynı açıdan baktığım çiçek resmi. Ona böyle bakmamdan sıkılmamış mıdır? Bence sıkılmıştır.
Hep aynı yere koyduğum sandalye, onun üzerinde oturarak yavaş yavaş yediğim yemeklerin sonunda sıkılmamış mıdır? Üzerine oturuyordum canım, tabi sıkılmıştır.
Her gece sütümü içtiğim mavi fincan, onunla kahve içeyim istememiş midir hiç? Belki çayı çok seviyordur. Belki sütten de benden de sıkılmıştır. Ben de olsam sıkılırım.
Bu sehpanın üzerine ne çok şey koyuyorum. Her gün boşaltıyorum. Sadece, diyorum; sadece su, krem, kitap olacak üzerinde. Çünkü yatmadan önce ihtiyacım olanlar bunlar. Bir bakıyorum ilaç kutuları, telefon, güneş gözlüğü var. Hadi hepsi tamam da güneş gözlüğü sıkılmamış mıdır her gece sehpanın üzerinde olmaktan? Cam kenarında durmak istemez mi? Sıkılmıştır kesin.
Şimdi sırtımı dayadığım, hep sırtımı dayadığım Osman'a baktım. Osman, dedim; sıkıldın mı benden bebeğim? Yok, dedi. Hiç sıkılmazmış ki. Ben olsam sıkılırdım kesin. Ama Osman çok başka. Tekrar yaslandım ona.

*Bu fotoğrafta Osman'ı benim yerime ders çalışırken görüyoruz. Sadece yorgun biraz. Canım Osman.