Kış ortasında güneş gözlüğü takmak gibi bir his. Bir şeyler yanlış yerde yahu yanlış zamanda. Güneş çok göz alıyor takmak zorundayım dersiniz, caddeye doğru ilerledikçe sizin gibi güneş gözlüğü takmış insanları görür biraz rahatlarsınız. Başkalarının da yapması her şeyi haklı ve normal kılıyor sanırsınız. Otobüs durağına gittiğinizde güneş gözlüklü diğer insanlara bir sırrı paylaşıyorcasına bıyık altı gülümsersiniz ve başınızla selam verirsiniz.
Sonra sizi yerinizden oynatan rüzgar düşünmenizi sağlar: hayır, bu kadar basit değil, kış ortasında güneş gözlüğü takabilirim ama onun yerinin sıcak yaz günleri olduğunu aklımdan çıkarmamalıyım. Duraktaki diğer insanlara döner ve yüzlere çarpılması gereken bu gerçeği gözlüğünüzü burnunuzun ucuna indirerek söylersiniz. Sonra tekrar takar hem kalıplarınızı bozmamanın hem de herkes gibi olmanın tadını çıkarırsınız. Sizin içiniz rahat olmasın da durakta siz konuşurken gözlüğünü parmak ucuyla gözüne doğru iten adamınki mi olsun? Olmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder