7 Eylül 2009 Pazartesi

nereye aidim

O zamanlar bir eve aittim belki sadece bir odasına. Hayalimde hapsettiğim bir itikaf görüntüsü idi aidiyetim.
O zamanlar kanatlarım kopmamıştı daha. Ateşten geçe geçe bu hale geldi. O zamanlar ateşe aittim.
Silahların gölgesinden geçtim. Kalbime kaç kurşun sıkıldı bilemedim. Garipti ki ölmedim. O zaman ben kurşunlara aidim.
Bir annenin gözlerinde, ellerinde mana bulan yolculuğum bana öğretti ben bir annenin en çok kalbine aittim.
Topraktan geldik dediler yüzümü toprağa çevirdim o zaman dedim ben toprağa aidim. Toz dumana katıldı sonra. Ben o zamanlar talan olan düş bahçelerime aittim.
Fırtına çıktı sandalım devrildi. Yüzdüm hiç durmadan demek ki ben suya aittim.
Sonra sonra anladım. Ben aslında her dem aşka aidim. Aksini tecellisini hep başka başka gördüğüm "Aşk"a aidim. Bunu gördüm, bunu dedim, rahata erdim.

3 yorum:

- Bir Tanıdık - dedi ki...

Biz asLında hep aitiz bi yerLere bi şekiLde.. HakLısın..

Sumeyye Kocaman dedi ki...

No command!
I loved this

Adsız dedi ki...

en tepede insanlık vardı,,,
ama insanlık varmıydı,,,
insan kendine göçebeyken nereye ait olabilir ki.