23 Şubat 2009 Pazartesi

Mazi aralığında sıkışmış

Uzakta olan ama bana hiç uzak olmayan dostlarım var. Paranın aramızda adının anılmadığı. Kimin cebinde varsa diğerinde de var sayıldığı. Zor anlarımda her yönüyle yanımda olan.
Şimdi bir arkadaşımın beni evine davet ettiğinde ikram ettiği yemeğe harcadığı parayı konu etmesi üzerine daha bir hasretle andım dostlarımı.
Belki ben yanlış anlamışımdır diye umuyorum. Keşke ona kırıldığımı ve bir daha misafiri olup yemeğini yiyebileceğimi sanmadığımı söylemeseydim diyorum. Keşke kırılıp bunu söyleyip yine suçlu olmasaydım ben diyorum. Keşke böyle durumlarda hep yaptığım gibi sessizce çekip gitseydim diyorum.
Keşke dostlarım yanımda olsa, ben yanlarında olsam diyorum en çok. Keşke insanlar görse öğrense onlardan bunu diyorum.
Sonra üniversite yıllarında okulun dergisinde çıkan dilimize dolanan o şiirin mısraları geliyor aklıma keşkelerin keşmekeşliğinde boğulmakla ilgili. Daha çok anıyorum eski günleri. Daha çok özlüyorum geri getiremeyeceğim günleri, uzağında kaldığım çok sevdiklerimi.

Not: N, S, ve S; en çok sizi andım içimde.

Hiç yorum yok: