Yokluk

Sevdiğim insanların ölümü, beni o kadar yoğun hislerin içine sürüklüyor ki bu kadar sevdiğimi, bu kadar sevebileceğimi görmek beni şaşırtıyor. Mutluyken bu coşkunluğun hissedilmemesi alışkanlıktan ve güzel her şeyi kolay kabullenebilmekten belki.
İki hafta önce babamın halasının vefat ettiğini öğrendim. Onu sevdiğimi biliyordum ve komşu olmasının getirdiği alışkanlığın farkındaydım. Yine de bu kadar üzüleceğimi, hatırladıkça baş ağrısından tekrar ağlayacak kadar ağlayacağımı düşünmemiştim.Yakın zamanda anneannem, iki dayım, bir teyzem ve bir amcam vefat etti. Her birinin bendeki etkisi, o kişiyle kurduğum bağa göre değişiyordu elbette, ama bunu böyle kolayca açıklamak beni üzüyor. Babam, haberi verirken 'halan vefat etti' dedi. O sırada dört halamı düşünüp yaşça en büyük ve hasta olanı ölüme daha yakın buldum. Onu -sanırım- diğerleri kadar sevmediğim için bu sonuca varmak beni rahatlattı. Babama hangi halamın vefat ettiğini sorarken diğerlerinin de ölebileceğini düşünüp endişelendim. Aldığım cevabın beni kafamdaki olasılıkların hepsinden daha çok üzmesi daha çok sarsılmama sebep oldu. Ölüme daha yakın bulduğum halam vefat etseydi, dayılarımdan birinde olduğu gibi hayatımda değişen tek şey onun öldüğünü bilmek olacaktı.
Annemle telefonda konuşurken tekrar ağlamaya başlayınca utandım.