18 Şubat 2011 Cuma

Yazlıktan kışlığa dönüş

Gözümü açınca kendimi Boston'da sandığım günler geride kaldı. Çünkü, o çarpma anının şoku da geride kaldı. Alıştım. Ailem alıştı.
Şimdi, arada bir yerdeyim. Gözümü her açışımda sabahları, kendimi başka başka yerlerde bulmamın yanı sıra nerede olduğumu ve olmam gerektiğini bilmiyorum. Evimde değilim, evimde olamıyorum, kendime bir ev bulamıyorum. Dönüp dolaşıp geleceğim de dükkanı bilmiyorum. Hürriyet durağından sonra diye kalmış aklımda. Oraya giden hiçbir otobüse binemiyorum. Gözümü dikip bir işaret bekliyorum.
Bazen duvara bakıyorum bunun için. Bazen başka bir insanın yüzüne. Belki ağzından çıkacak bir kelimeye birinin. Ben duvara bakarken pencerenin önüne bir kuş konuyor. Birinin yüzüne bakıyorum, başkası gülüyor. He desin diye beklerken bir diğerini, uzaklardan duyuyorum o sesleri.
Bütün muğlak cevapları veriyorum. Hepsi sizin olsun. Bilmiyorum. Belki. Olabilir. 


*Burası yaz köşesi. Belki bir yerler hala kış köşesi. 

Hiç yorum yok: