Bu pencereden içeri bakılır, dışarı değil

Valizlerimi düzenlemek, ağırlıklarını ayarlamak için, türlü bahanelerle eski evime gidiyorum. Eski dediysem yenisi olduğundan değil. Uzun bir misafirlikteyim beni çok iyi ağırlayan bir arkadaşımda.

Nasıl hissettiğimi söyleyeyim size. Hani bir kasabada, köyde yaşayan aile büyükleri vardır. Bir vesile ile ziyaretlerine gidilir. Belki beyazdır duvarlar. Aynanın üzerinde çarpraz örtülmüş bir dantel vardır. Ev sessizdir. Serindir. Yaz olmasına ve bütün penceler açık olmamasına rağmen serindir. Pencere kenarında, balkonda çiçekler vardır. Oturursunuz sessizce, ağaçları seyredersiniz. Bütün dünyanın sizin kadar yavaşladığını düşünürsünüz. Böyle bir ev düşünün. Ben o hissettiklerinizi hissettim orada. O koltukta oturup, pencereden dışarı bakarken, komşuların bahçelerini seyrederken. Elini çenesinin altına koymuş, kolunu koltuğa ya da pencere kenarına dayamış pencereden dışarı bakıyor gibi görünen bir kız düşünün. İşte, o benim.

Osman'ı hatırlarsınız belki. Son kez sarıldım ona. Yine ne kadar yumuşaktı. Belki ağlamayı biraz mahrem kabul ettiğimden belki de ağlarken çok çirkin olduğumdan, Osman'ın yanında ağlayabiliyordum en rahat. Bir de boş sokaklarda. Bir duvara çarpıp da ağlıyordum, Osman'ın yumuşaklığı iyi geliyordu. Pelüş bir pandaya sarılmış, ağlayan bir kız düşünün. O da benim.

Hüznün bendeki etkisinden mi yine yoksa huzurlu sessiz, serin bir evin özleminden mi oldu bilmiyorum. Günlerdir sabaha karşı ancak uyuyup da sabah erken kalkan ben, artık benim olmayan o yatağın üzerinde nasıl uyumaya başladım; onu da bilmiyorum. Tek hatırladığım, yalandan, bir şey unuttum mu acaba diye kontrol etmeyi düşündüğüm. Sonrası, iki haftadır almadığım o güzel uyku tadı. Arada bir uyanıp da kalkması gerektiğini düşünen, saatine bakan insanlar vardır. Alarmları kurulu olsa kesin ertelerler. Ne olsa umurlarında değildir. Her şey bir yana, o uyku bir yanadır. Böyle güzel bir uyku düşünün. İşte, onu uyudum ben dün.