Anne babanın koşulsuz sevgisi bazen en büyük utanç kaynağı olabiliyor. Ben onların karşısına nasıl çıkacağımı kara kara düşünüyordum. Onlar ise çok özlemişlerdi, ulaşmaya çalışıyorlardı. Sesimi duymaları bile yetti. Ama kötüydü sesim bir sorun mu vardı? Beni bu kadar seven annemin sesine nasıl karşı koyabilirdim ki?
Bir çırpıda söyledim ne varsa. Hiç sebep belirtmedim. Sormadı da.
"Canın sağolsun."
"Allah başka dert vermesin"
"Ben seni çok özledim, sen geliyorsun. Daha ne isteyeyim ki!"
"Ağlıyor musun sen?"
"Bizi üzmek mi istiyorsun ağlayarak?"
"Kızım hallolur hepsi. Ağlama sen."
"Baban gelsin de kızsın ağlamana."
Ağlamaya çok kızar sanırım babalar. Benimki öyle. O kadar kızar ki benimle ağlar.
Babamı bir kez annesinin ölümü ağlatmıştı. Çok kez de ben.
Babaların kızları için ağlamadığı, kızlarını kimsenin ağlatmadığı bir dünya istiyorum. Çok mu?
1 yorum:
:-)
Yorum Gönder