Bugün ev arkadaşlarımdan birinin doğum günü. Şu anda içeride tüm evi dolduran Demet Akalın şarkısı malesef benim de kulaklarımda. Özcan Deniz oldu. Özcan Deniz şu anda yanak, gıdık ne bulduysa öpüyor duyduğum kadarıyla. Ben ise odamda mideme oturan börekle oturuyorum. Birazdan kitabımı alıp balkonda okumaya çalışacağım.
Kalori hesabı yapan insanları bunu sesli yaptıkları zaman sevmiyorum. Sessiz yaparlarsa da üzülüyorum. Bir dilim böreği yerken bilmiyorum kaç defa "Yeter!" dedim. Mırıldanarak söyledim bunları tabii. Börek bitince, yediklerimizin içindeki yumurtaları, yağı, ıspanağı, bulguru, domatesi ayrı ayrı sayarak kalori hesaplayan arkadaşa herkes sinirle bakıyordu. Vakit bu vakittir, dedim; söyledim.
Kalori konusunu kapatınca yirmi iki yaşında insanların "Ay evde kaldım" konulu dertlenmeleri başladı. O sırada dondurmalı pastaya kafamı gömmek üzere olduğumu fark ettim. Durdum bir an ve olabildiğince anlamsız bir şekilde yüzlerine baktım tek tek. Onlar da benim ne kadar genç göründüğümden bahsetmeye başladılar. Beni liseli sananlar mı dersiniz, lisans okuduğumu düşünenler mi... Neler neler... Lise kısmını biraz abartılı bulmakla birlikte okşanan gururumla yüzüm gülmeye başladı.
Şimdi Serdar Ortaç'ın son şarkısını duyuyorum. Sözlerini anlama çabası içine giriyor, sonra hemen vazgeçiyorum. Yaz geldiği için ne kadar üzüldüğümü fark ediyorum. Böreği de o kalorileri duyduktan sonra bir türlü hazmedemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder