Gece vakti şehir yolunu kaybetmiş evlerin ışıklarına bakıyor

Kimse gerçeklerle mutlu değil. Ben de değilim. Üstelik bencilim. Bu sebeple kendime en güzel yalanları söylerken başkalarına acımasızca gerçekleri haykırabiliyorum. Beni davet etmiştir mesela. Gitmek istemiyorumdur, hem işim de vardır. Kızar bana. Neden çok üzgünüm gelemediğim için; çok isterdim, dememişimdir? Neden? Ben de kızarım. Gerçek bu ama, derim. O kadar kolay.
Bir gece rüyamda yüzünü görürüm, kalbini görürüm. Beni sevdiğini söylerken ona iyi akşamlar dilememin açtığı yarayı gösterir. Rüyamda bile gerçekleri söylemek en büyük görevimdir. Ben seni sevmiyorum ki ama, derim. Yarası büyür. Yalan söylemeye çalışırım, gözlerine bakarım, susarım. Yarası büyür.
Oysa daha bu sabah kendime yalan söyledim. Sakinleşmeye ihtiyacım vardı. Nefesim sıklaşıp, kısalmaya başlayınca korkuyordum. Kendi elimi tutmam gerekiyordu. Geçecek, dedim. Yalandı. Olsun, ben inandım. Hem de aynada gözlerime baktım. Çok inandırıcıydım.

Dünyaya bakarken araya bir şey koyuyorum. Gözlük gibi desem, cam hani. Değil. Onlar kadar kırılgan. Tül bir perde desem, rüzgar esse uçar o. Duvar kadar da zor üstelik aşmak. Onu neye benzetsem bilemedim. Dünyaya bakarken araya hayallerimi koyuyorum, yalanlarımı koyuyorum diyeyim. Siz de anlamayın neye benzediğini. Dünyaya bakarken onları koyup, gerçekleri çıkarıp atıyorum. Dünyanın çok pis, kötü olduğuna ne kadar inanıyorsam kendi iyiliğime, temizliğime o kadar iman etmek istiyorum. Dünyadan kaçışım beceriksizliğimden değil diyorum. Dünyadan öyle bir kaçıyorum ki kucağına düşüyorum. Dünya, diyorum; bırak beni gideyim. Sen kötüsün. Ben ise çok masumum. Kendime söylediklerim dışında isteyerek yalan söylemedim hiç. İsteyerek kalp kırdım, evet, nefsî değildi, nefs-i müdafa belki. Bak bu yalanı da çok zor söyledim. Hiç istemedim. Sen kötü de olsan kırmak ister miyim? Üzgünüm dünya ama isterim. Her isteyişimde ağlarım. Yine de isterim. Kendime bakamayışım bundan. Ben burada durur dünyaya bakarım. Ne kadar kötü, karanlık derim. Pembe pijamalarla masum olunmaz, bilirim. Yine de yalan söylerim. Dünyanın beni kirletmesine izin vermemekten bahsederim. İyilik kazanacak derse biri çaktırmadan hüzünlenirim. O iyilikten nasibimi alamadığımı bilirim. Sonra yine kendime yalanlar söylerim.

Şimdi yine söyleyeceğim. Hem de en büyüklerinden. Sonra da inanıp gülümseyeceğim.