25 Mart 2010 Perşembe

Çok konuşup kendi kafamı şişirdim

Hafif hafif eserken rüzgar, herkes evine gitmiş vakit gece yarısına yaklaşırken, bir durakta kaldırıma oturmuş otobüs beklerken, yorgunken, eller cepte üşümüşken, otobüs kalabalık olmasa da oturabilsem derken, otobüste her seferinde aynı insanlarla olduğunu fark etmişken, evsiz adam nerede acaba diye arkalara bakarken, oturacak bir yer bulup durakları sayarken, evin pencerelerine bakıp herkes uyumuş derken, çantada telaşla anahtar ararken, yaptığım her hareketin evdeki tek ses olduğunu bilirken, masada adıma sadece bankadan gelmiş zarfları bulmuşken, beklediğim hiçbir emaili göremeyip beklemediğim, istemediğim tüm haberleri almışken, birileri yine bir yerlerde mutlu. huzurlu bazen sinirli bazen üzgün iken, tüm şarkılar hüzünlü iken. Yüklemi de olmayan bir cümleye nokta koyabilme cüretini göstermiş iken. Hallelujah!


2 yorum:

Hasan Arslan dedi ki...

Sehir uyumakla mesgulken tum dertlerim hala uyanik. Aglamam gecsin diye caddelerde yuruyorum fakat o bir turlu uslanmayacak, biliyorum. Kendimi mi kandiriyorum? Onunla tanistigimdan bu yana gonul yarasindan baska bana ne verdi ki? Onu unutmak icin bir sebep bulmaya calistigim esnada kalbimin eskisi gibi hizla carpmadigini farkediyorum. Ne guzel, sanirim onu unutuyorum.

Adsız dedi ki...

şişmesin senin güzel kafan