Ben İyi Miyim?

Okuduğum bir kitapta psikiyatr hastasına yiyecekleri olabildiğince fazla duyusuyla hissetmesini öneriyordu. Üzgün, kızgın olduğu dönemlerde ne bulursa hızla ağzına atan, oradan hızla midesine indiren hastası bunu başaramıyordu. Ben ne yapıyorum diye düşündüğümde sevinmiştim, oh iyi iyi ben doğru olanı yapıyorum diye. Çikolatayı elime aldım az önce, dokundum paketi açtıktan sonra, yavaşça burnuma doğru götürüp kokladım iki kez, tekrar dokundum ve bir parçasını ısırdım. Ağzımda yavaşça erirken tadını aldığım her zerrenin benimle bütünleştiğini düşündüm. Dün akşam elmayla aynısını yaparken bulmuştum kendimi. Yemek yiyişime şahit olan arkadaşlarım muhtemelen yerken nasıl mutlu olduğumu ve gülümsediğimi hatırlayacaklardır, sanırım bu sebepten.
Bu durum üzerine düşünüp kendimi abartmadığıma ikna etmiştim. Çok doğru yapıyordum yiyeceklerle böyle bir ilişki içinde olarak onlar da benim vücudumun bir parçası oluyordu, bana katılıyordu, hem bu bir şekilde şükür sayılırdı... Dün spor salonunda kullanacağım aletin başına gittiğimde önce plastik kısmın üzerinden elimle geçip sonra tuttuğumu , oturmadan önce deri kısma mutlaka dokunduğumu, ağırlığı değiştirirken oradaki metallere de mutlaka dokunduğumu fark edince acıyla doldum.
Şimdi o psikiyatra gidip sorasım var "Doktor ben iyi miyim?" diye. Yazının tam burasında durduğumda önümdeki kitabın önce üzerinde parmaklarımı gezdirdiğimi sonra onu açtığımı da söylersem soruyu sormama gerek kalmaz mı acaba?