Herkese her şeyi anlatmıyor olmam çok doğal ama anlatmıyorum diye farklı intibalar edinilmesi o kadar da normal değil. Bazen bambaşka bir ben görüyorum onlarda.
Benim kalpsiz olduğumu düşünen bir arkadaşım vardı mesela. Kalpsiz benim yorumum gerçi o daha hafif söylemeye çalışmıştı. Hiç birşeyi umursamadığımı üzülmediğimi sanırmış evvelden. Neyse ki bana söylediğinde zaten değişmişti fikri.
Benim üzülemeyeceğimi hep neşeli olduğumu hep güldüğümü düşünenler var mesela. Üniversite yıllarından hatırlıyorum bir sabah yüzüm asık okula gittiğimde herkesin gelip ne oldu diye merakla etrafıma toplandığını. Suçum olmadığını söyleyemem. Daha bir hafta kadar önce kendimi aslında çok iyi hissetmiyorken bir oda dolusu insanın yanına girerken hiç düşünmeden farketmeden birden maskemi takmışım. Odadakilerden bir arkadaşım nasıl olduğumu sordu. Bu soruya zaafım var. Yalan söyleyemiyorum. (Bu yüzden iyi değilken insanlardan kaçıyorum) İyiyim diyemedim. Çok şükür dedim gülümseyerek hafif. O da az önce kapıdan girip insanlara bakıp maskeni taktın gördüm dedi. Yakalandım.
Benim üzgün hüzünlü olabileceğimi düşünmeyenler benim bunalıma girebileceğimi de düşünmüyor tabi. Halbuki oluyor. Giriyorum sonra çıkıyorum zamanla. Ve buna hakkım olduğunu düşünüyorum. Bana söylenenin aksine buna hakkım olduğunu düşünüyorum.
Birkaç arkadaşımın söylediğinin aksine liman olmak istemiyorum ben de yanaşmak demir atmak istiyorum birileri bana yardım etsin istiyorum. Ve işte tam bu sebepten belki yalnız olduğuma inandırmak istiyorum.
Etrafımda çok insan olması yalnız olmadığım anlamına gelmiyor. İnsanların bana ihtiyacının olması yalnız olmaya hakkım olmadığı anlamına gelmiyor. 7/24 sosyal yaşanmıyor. İçimde yakacak yıkacak sonra tekrar yapacak milyonlarca şey varken dışarıya hep gözümü dikmek işe yaramıyor.
Hem yalnızlık iyi duruyor üstümde, yakışıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder