13 Şubat 2009 Cuma

zaten odam hep dar geliyor bana

Şarkının bir yerinde "Ya siz beni sevenler unuttunuz sonunda, bu oteller kentinin diğer yakasında" diyor.
Kentin diğer yakasına gelişimden beri neler olduğunu düşünmeye çalıştım bugün. Kendimde en sevdiğim ve en sinir bozucu bulduğum özelliğim aynı ne ilginçtir ki: unutkanlık. Geçen hafta dert ettiklerimi unutmuşum bile. Bu demek değil ki sabit köklü dertlerim yok. Onları unutmak istemiyorum. Klasik söylemle sevdiğim dertlerim onlar. "Derman arardım derdime..." meselesi.
Humeyni'nin sözünü hatırladım şimdi kentin diğer yakasını düşünürken. Diyor ki Yolda ayağınız taşa takılsa bile siz yine de Amerika'ya bir sövün. Ben de bu kadar anti-emperyalist miydim vaktiyle? Şimdi emperyalist mi oldum? (Allah korusun) Faşist falan da olurum ben bu gidişle. Korkuyorum kendimden. Dilimde de o şarkı hala : Zaten odam hep dar geliyor bana. İki gün sonra unutacak olsam da buldum yeni derdimi.

Hiç yorum yok: