"Fakat hayatının anlamı neydi, onu nerede bulacaktı? Bunu bilmiyordu. Üstelik ona yardım edecek birisi de yoktu. Tanrım! Hayatının anlamına arayan bir eşek için dünya ne kadar acımasızdı. Yine de yollara düşüp hayatının anlamını aramalı ve bulmalıydı...
Umutla aramaya başladı eşek. "
"Nefis çayırların, buz gibi suların ve hatta özgürlüğün bile çekici bir yanı kalmamıştı."
Yatağın doğru tarafından kalkmayı bir türlü beceremiyordu. Sağa atıyordu ayağını, duvara çarpıyordu. Dünyaya yabancılığı bununla kalmıyordu. Musluğu buluyor, yüzünü yıkıyordu. Aynaya bir türlü bakamıyordu.
"Eşeklerin uçtuğu nerede görülmüş? Ama bunu gel de eşeğe anlat. Artık gece gündüz uçmayı düşünüyordu eşek. Hatta bazı geceler rüyasında kendisini kanatlanmış, uçarken görüyordu. Fakat sabahleyin uyanıp da yine dört ayak üzerinde olduğunu görünce çok üzülüyordu."
Elini attığı hiçbir şey yerinde değildi. Elini atıp atmadığından da çok emin değildi. El dediğin zaten neydi ki. Bunu ciddi ciddi soruyordu. Sabah uyandığında, ellerinin olması gereken yere baktığında gördükleri hiç ele benzemiyordu. En azından onun değildi. Bundan emindi.
Ben onu gördüğümde hala ellerine bakıyordu. Onların el olduğuna, onun olduğuna bir türlü inandıramadım onu. Ben onu tanıdığımdan beri elleri öyleydi ve onundu. Uyanamadığını söyledi. Kahve iç, dedim. Öyle değil, dedi. Bir eşekten bahsetti. Hiç anlamadım. Onu hiç anlamamışım. Öyle dedi. Yanıldığını söyledim. İnanmadı.
"Bugün eşeklerden bazıları otada hiçbir şey olmadığı halde zaman zaman yürek paralayıcı bir şekilde anırıp dururlar.
Fakat kuşlar bu zavallı hayvana başlarını çevirip bakmazlar bile."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder