Komşu komşu

İstanbul'da ailemin yanında iken de değilken de hep meraklı komşularımız vardı. Alışkınım. "Nereye gidiyorsun Seyyarat? Nereden geliyorsun? Dün sizin eve bir adam geldi sanki. Elinde çantasını gördüm ama emin olamadım; tamirci miydi?"
"Nereye gidiyorsun?" sorusuna annemin hatrına cevap verdiğimde bana "Hangi arkadaşlarınla buluşacaksın?" diye soran bir komşumuz bile vardı. Daha fazla sabredemediğim için annemin beni susturma çabalarına aldırmayıp, bildiğim bütün erkek isimlerini sayıp, hepsiyle birden buluşacağımı söylemiştim. Cümlelerime benimle uzun süre konuşmaya teşebbüs etmemelerini sağlayana kadar abartarak devam ettim.
Gerçi bir süre sonra yanlışlıkla onlara gittiğini söyledikleri, adıma gelen zarfları açmalarına engel olamadı bu.

Artık kurtulduğumu düşünüyordum. Her geçisimde selamlaşıp konuştuğumuz asker emeklisi gibi duran iki amcanın yanına bir kadın ve adam taşınana kadar. Onlarla da selamlaşıp konuşmaya başladım. Ne kadar yakın hissetmelerini sağladıysam artık dün gece kadınla aramızda şöyle bir konuşma geçti:
Ben: Merhaba!
Komşu: Nereden geliyorsun bu saatte? Çalışıyor musun?
Ben: (Şaşkınlıktan uysallaşmış) Yok, arkadaşımdan geliyorum ben.
Komşu: Nasıl bir arkadaş bu? Bu saatte yanından geldiğine göre?
Ben: (Hala uysal, nedense) Yoo, normal bir arkadaşım işte.
Komşu: Çok geç bu saat. Daha erken çıkabilirsin arkadaşının evinden. Otobüsü mü kaçırdın?
Ben: (Ancak kendime geldim) Bu saatte gelmemle neden bu kadar ilgileniyorsunuz?
Komşu: Arkadaşız ya, öyle merak ettim.
Ben: Bence biz sadece birbirine en fazla "Merhaba" demesi gereken iki komşuyuz. Bir de "İyi geceler".

Bu gece aşağıdaki videoda göreceğiniz yerden dönerken de selam verdim. O ise yüzüme bakmadı. Olsun.