Seinfeld seyrederken bir sahne bana kendi hayatımdan bir kareyi hatırlattı. O karede halam, eşi ve çocukları da vardı. Bir haftadır halamın eşinin yaşamadığını hatırladım birden. Kanserle daha fazla mücadele edememişti. Bunu hatırlamam için bir sebep gerekti. Onun yokluğunu fark etmem için önce onun varlığını anmam gerekti. Oysa çocukları uyanık oldukları saatler boyunca bunu unutmuyorlardır muhtemelen.
Orada olsam, yanlarında olsam bile onun yokluğunu kim bilir kaç saniye hissederdim.
Bazen aramızdaki akrabalık, arkadaşlık gibi bağlar, bizi başkalarının acılarına ortak olmaya sevk etmeyebilir. Yine de daha güçlü bağların varlığına inanıyorum. İnsanlık mesela.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder