Zambak

Sardunyalar her mevsim açarlarmış. Ben daha hangisi sardunya onu bilmiyordum. Daha birçok çiçek bilgisi verilirken aralarında tek bildiğimin çiçeklerle konuşmak gerekliliği olduğunu fark ettim. Benim çiçeklerle/bitkilerle tek ilgim evde iken tozlarını almak olmuştur. Sulamanın bile riayet edilmesi gereken erkânı olduğundan benim elime verilmez.

Bizim evde çiçeklerle ilgilenen kişi babam olmuştur hep. Annem tez canlılığı sebebiyle sabredemez çiçekleri beslemeye büyütmeye. "Niye açmadı bu şimdi?" der, sonra sıkılıp başkasına verir. Açtığını görünce de üzülür. Sonra yeni bir teknik geliştirip komşulara "Sen buna bak, açsın bana geri ver." diyerek emanet etmeye başladı. Babam ise onları güneşe çıkarır, ilgilenir. Bizden gizleyerek konuşur onlarla. Birkaç kez balkonda onlara türkü söylediğini bile duydum. Bana "Öyle neşelendim birden" dedi. Açmasalar da üzülmez, onları açtıkları için sevmez. Ne için sever bilmiyorum. Galiba ben onları biraz kıskandığım için çiçekler üzerine konuşmuyoruz çok.

Şimdi yüzümde gül olmasa da çiçekler açsın diye (gül sevmediğimin bilinmesi güzel) çiçek gönderince bir arkadaşım ona nasıl bakacağımı bilemedim. Zaten buradaki her şey gibi onlar da kısa ömürlü. Tek güvencem zambakların en ıssız yerlerde açıyor olması. Yerini sever o zaman bu çiçek.