İp

Derdimi anlatacak kelimeleri bulamıyorum. Benim yetersizliğimden, dili suçlamıyorum kafi gelmiyor diye. Bazen de derdi o kadar açıktan anlatmanın değersizleştirdiğini düşünüyorum belki de anlayacak kişiyi. "My own universe for idiots" kıvamında bir el kitabı yazsam hangi tepkiyi verdiğimde ne hissettiğimi anlasalar daha mı iyi? Oysa daha değerli bir şey sunuyorum. Bak bana bak ve anla diyorum. 
Şimdi bir miktar açıklama yapmam gerekiyor sanırım, bu benim dilimde sana değer veriyorum demek aslında. Bu sebeple ipler senin elinde de demek tabi. Ama ben bunu söylemesem de hissediliyor olmalı ki kalbim bu kadar kırılabiliyor. Evet demek ki söylemeden en kolay anlaşılan şey birine ipleri teslim ettiğim.  İpleri birilerinin eline verdiysem çekip canımı yakmaları gitmeme sebep olmuyor. En fazla oturup ağlıyorum. Otobüsü beklemek gibi oluyor o da sonra yine. Bekliyorum ama dönüp eve de gidebilirim.