Ortada okuldayken ben

Ortaokul yıllarında sevdiğim bir şarkı sözü vardı "Yalnız kalmaktan değil, yalnız olmaktan kork sen" derdi. Ben hala ergenlik döneminde takılıp kaldığımdan mıdır bilinmez bir süredir yalnız kaldığım bu evde dün gece bunu düşündüm.Uzun zamandır "aman da yalnızım ben çok yalnızım ölüyorum yalnızlıktan" diyemiyorum arkadaşlarım buna müsaade etmediği için. Melankolik yanım her ne kadar bu özgürlüğü geri istese de bir yanım da çok mutlu oluyor beni yalnız bırakmadıkları için. Arayıp ulaşamayınca evime gelmeleri mesela yine arada bırakıyor beni. Evet çok mutlu oluyorum ama bir yandan da telefonlarına cevap vermediğimde beni "açmazsan evine gelirim" diye tehdit edebilecekleri bir koz veriyorum tedirginliğimle ellerine. Çelişkiler içinde ama mutluyum bundan ötürü. Sevdiği insanların kendisini sevdiğini, önemsediğini görmesi mutlu ediyor insanı.
Bunun yanı sıra mutlulukla söylüyorum ki yalnızım. Yalnız kalmamak yalnız olmaya engel olmadığından ve belki biraz da aksinin imkansızlığını bildiğimden belki de kabullendiğimden sadece.